Το 460 π.Χ. γεννιέται στην Κω ο μεγάλος Έλληνας ιατρός Ιπποκράτης,(πέθανε στη Λάρισα το 377π.Χ.), που θεμελίωσε την επιστήμη της ιατρικής κερδίζοντας δικαιωματικά τον τίτλο «πατέρας της σύγχρονης ιατρικής», θεμελιωτής της Ορθολογικής Ιατρικής, απαλλαγμένης από προλήψεις και δεισιδαιμονίες.
“Στην πραγματικότητα, υπάρχουν δύο πράγματα, η επιστήμη και η γνώμη. Το πρώτο γεννά γνώση , το τελευταίο άγνοια.”
Σύμφωνα με την πιο έγκυρη εκδοχή του βιογραφικού του, ο Ιπποκράτης, υπήρξε μαθητής του πατέρα του, ιατρός κι αυτός, και εκπαιδεύτηκε από τον ίδιο στην ιατρική. Ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο προσπαθώντας να συμπληρώσει τις γνώσεις του, όπου παράλληλα θεράπευε και δίδασκε, κατέγραφε στοιχεία και παρατηρήσεις και συγκέντρωνε όλο το απαραίτητο υλικό που αργότερα θα συνιστούσε την Ιπποκρατική Συλλογή, μέσα στην οποία εντάσσεται και ο περίφημος «Όρκος».
Το πρωτοπόρο, ευφυές πνεύμα του Ιπποκράτη τον οδήγησε στη γνώση πως το άτομο αποτελεί μία ψυχοσωματική οντότητα και πως η ασθένεια διέπεται από τους νόμους της φύσης. Από αυτήν την παραδοχή, ο ιατρός καλείται να υποβοηθήσει τη φύση για την ανακούφιση του πόνου και την αντιμετώπιση της ασθένειας.
Σημαντικό ρόλο στην «Ιπποκρατική Ιατρική» διαδραματίζει η κλινική εξέταση, η οποία θα πρέπει να είναι λεπτομερής και συνεχής σε όλα τα στάδια της νόσου, διότι οι ασθένειες είναι εξελισσόμενες και όχι στατικές, αλλά και η φιλοσοφική άποψη, ότι ο ιατρός οφείλει να απορρίπτει κάθε είδους δεισιδαιμονία, να είναι ο ίδιος καθαρός στο σώμα και στην ψυχή, ηθικός και αγνός, με ζωή σεμνή και ταπεινή.
Η συμβολή του Ιπποκράτη στη σύγχρονη ιατρική αλλά και στους ανθρώπους της εποχής του είναι τεράστια. Στον καιρό του, οι άνθρωποι έμαθαν πως οι ασθένειες δεν έρχονταν από τους Θεούς αλλά από το μολυσμένο νερό, τη βρωμιά, τα ποντίκια και πώς οι άρρωστοι θα έπρεπε να φροντίζουν να μην έρχονται σε επαφή με υγιείς μέχρι να θεραπευτούν. Στη σύγχρονη εποχή, η «φιλοσοφική» του προσέγγιση περί ιατρικής πράξης είναι ανεκτίμητη.